Μάλιστα... Οι Κασσάνδρες όργιάζουν και πάλι...
"Η χώρα στη δίνη της οικονομικής κρίσης."
"Οι Ελληνες υποδουλώνονται στην κυριαρχία του Δ.Ν.Τ."
"Η κοινωνία μας δε θα είναι ποτέ ξανά η ίδια."
"Η ανεργία θα φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, η εγκληματικότητα θα εκτιναχθεί, κόσμος θα πεινάσει, κόσμος θα εξαθλιωθεί"....
"Η Ελλάδα θα είναι το πρώτο θύμα μιας μεγάλης συνομωσίας οργανωμένης από συνδικάτα τραπεζιτών και πολυεθνικές, κινδυνεύουμε, κινδυνεύει η εθνική μας υπόσταση"....
Μπουχτισμένη κλείνω τηλεόραση και εφημερίδες και βγαίνω με τα παιδιά μια βόλτα.
Ο Μάιος είναι ο πιο αισιόδοξος μήνας του χρόνου, τι ειρωνεία να πέσουν όλα αυτά αυτή τη χρονική στιγμή..! Η φύση γιορτάζει, ο αέρας μοσχοβολά, τα λουλούδια ολάνθιστα είναι απόλαυση για τα μάτια, καλοκαιράκι προ των πυλών...
Κλείνω τα μάτια να αποτυπώσω αυτή τη στιγμή σαν σε φωτογραφία, όμως η μια σκέψη φέρνει την άλλη και όσα ακούγονται αυτές τις μέρες παίζουν μέσα στο μυαλό μου ξανά και ξανά σαν να κόλλησε η βελόνα.
Τι μας συμβαίνει; Ποιος κακός δαίμονας έχει αγγίξει τον τόπο μας; Τέσσερα θύματα μετράμε ήδη, θύματα ενός πρωτόγνωρου και ανεξήγητου μίσους και πολλοί λένε ότι είμαστε μόνο στην αρχή του κακού.
Κοιτώ τις μικρές μου που απολαμβάνουν ανέμελο παιχνίδι με άλλα παιδάκια στο παρκο. Μου χαμογελούν, ανταποδίδω το χαμόγελο μηχανικά κι έπειτα σκέφτομαι πόσες άραγε μάχες θα χρειαστεί να δώσουν εκείνες στο μέλλον για να φτιάξουν μια ζωή όπως την ονειρεύονται. Θα είναι σε θέση να κάνουν έστω και λίγα από τα όνειρά τους πραγματικότητα ή κάποιοι θα τους το στερήσουν; Μήπως η δικιά μας ήταν η τελευταία γενιά που κατόρθωσε έστω και αποσπασματικά να ζήσει όσα ονειρευόταν;
Έρχονται στιγμές που θεωρώ ότι είμαι ανήμπορη να κάνω οτιδήποτε για να αλλάξω τις τωρινές συνθήκες και η μοιρολατρεία μου χτυπά την πόρτα. Ο,τι είναι να γίνει ας γίνει, άλλοι αποφασίζουν για μας. Οι αλλαγές έρχονται με τόση ορμή που είναι άδικος κόπος να προσπαθήσω να αντισταθώ. Και ποιά είμαι εγώ και με τι "όπλα" να αντισταθώ στα σχέδιά τους;
Την επόμενη στιγμή σκέφτομαι πιο θετικά.
Είμαι Ελληνίδα.
Ελληνίδα!
Ποτέ στο παρελθόν οι Έλληνες δεν παρέδωσαν τα όπλα, τουλάχιστον όχι οριστικά. Πρώτα πρώτα μπορώ να φροντίσω να εμπνεύσω στα παιδιά μου αγάπη και περηφάνια για τη χώρα τους, ειναι υποχρέωσή μου να το κάνω.
Να τους δείξω τις ομορφιές της, να τους μάθω να αγαπούν τη θάλασσα, τα βουνά, τις λίμνες, τη μικρή μας πόλη... Μεγαλώνοντας θα προσπαθήσω να τους κάνω να αγαπήσουν την ιστορία αυτού του τόπου, να νιώσουν θαυμασμό για τα μνημεία μας - θαυμασμό που φτάσαμε να νιώθουν περισσότερο οι ξένοι επισκέπτες παρά οι ίδιοι οι Έλληνες...
Να τους βοηθήσω να μάθουν τη γλώσσα μας, αυτή την υπέροχη γλώσσα, σωστά!
Επιστρέφω στο σπίτι και βάζω ένα cd. Η διάθεσή μου αλλάζει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Ποια μελωδία είναι πιο όμορφη από το "Χαμόγελο της Τζοκόντας"; Ποιοί στίχοι πιο συγκινητικοί από εκείνους της "Όμορφης Πόλης"; Έλληνες συνθέτες και στιχουργοί έχουν γράψει με τόση ευαισθησία... Δεν πρέπει να χαθούν στο χρόνο οι δημιουργίες τους, οι νέες γενιές πρέπει να τις γνωρίσουν και να τις αγαπήσουν..!
Η Αθηνούλα μου δηλώνει ότι της αρέσει αυτό το cd και το βάζει πιο δυνατά. Μέχρι να ξεκινήσει η "Κοντέσα Εστερχάζυ" η μικρούλα Έλλη έχει ήδη γλαρώσει και αποκοιμιέται στο καθισματάκι της.
Αραδιάζω τα ψώνια που έκανα νωρίτερα στον πάγκο της κουζίνας. Σήμερα ό,τι αγόρασα είναι ελληνικό. Λαχταριστά κατακόκκινα μήλα Πηλίου, μοσχομυριστά πορτοκάλια Αργολίδας, ντοματούλες, αγγουράκια και πατατες ντόπιες, γάλα και φέτα νοστιμότατη επίσης ντόπια. Υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι δεν θα ακουμπήσω ξανά πατάτες Αιγύπτου, μήλα Αργεντινής και αχλάδια Χιλής. Ας τα φάνε οι Αιγύπτιοι, οι Αργεντίνοι και οι Χιλιανοί, γιατί να τα φάω εγώ και η οικογένειά μου;
Σήμερα γύρισα σπίτι με λιγότερες σακούλες από ο,τι συνήθως. Στα πλαίσια της απειλής νέων μέτρων, γενικής χρεωκοπίας και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο σκέφτηκα "ας κάνουμε λίγο κράτει" και τώρα διαπιστώνω με ανακούφιση ότι δεν χρειάζεται οπως άλλες φορές να γεμίσω το ντουλάπι μου με πράγματα που τελικά μπορεί και να μην καταναλώσουμε ποτέ.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού λοιπόν, ας δούμε λίγο αισιόδοξα την κατάσταση.
(Μακάρι βέβαια να το είχαμε συνειδητοποιήσει αυτό χωρίς να έρθει κανένα ΔΝΤ να μας το επιβάλλει...)
Πολύ μου άρεσε η κουβεντούλα που έπιασα στο παντοπωλείο της γειτονιάς μου με τον ιδιοκτήτη και δυό άλλους πελάτες που ψώνιζαν εκείνη την ώρα από εκεί. Γιατί να ξαναπάω στο αχανές, απρόσωπο σούπερ μάρκετ που επανειλημμένα μάλιστα με έχει κλεψει με διάφορα τεχνάσματα και να κατευθύνω τα ευρώ μου στην τσέπη των Γάλλων ή Γερμανών ιδιοκτητών του; Τι μου προσφέρει παραπανω; 30 λεπτά φτηνότερα ένα προϊόν το οποίο θα πάρω αλλά θα παρασυρθώ να το "συνοδεύσω" με άλλα δέκα προϊόντα που πιθανότατα δε χρειάζομαι; Να μου λείπει...
Ο κυρ Τέλης στο παντοπωλείο χαρίζει κι ένα χαμόγελο στις μικρές και πού και πού κι ένα μπαλονάκι που τις κάνει κατενθουσιασμένες. Αυτό πού το πάς... :)
Ο ήλιος πέφτει και ο ουρανός γίνεται ροζ, ένα υπέροχο ροζ σαν όνειρο.
Ο,τι κι αν γίνει έχουμε μια υπέροχη χώρα που ακόμα κι όταν την πληγώνουμε και της γυρίζουμε την πλάτη αυτή μας χαρίζει απλόχερα ένα θαυμάσιο ηλιοβασίλεμα, μυρωδιές που μεθούν, την προοπτική για έναν περίπατο σε μια παραλία που όμοιά της δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο και τη γεύση ενός κρασιού που επίσης δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο...
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που όταν πατήσεις σε ξένη χώρα νοσταλγείς αμέσως την Ελλάδα. Κι αυτοί που λένε ότι θα μεταναστεύσουν δεδομένων των νέων συνθηκών μάλλον δεν το έχουν σκεφτεί πολύ καλά.
Ξέρω πολλούς ξένους που θα ήθελαν να ήταν Έλληνες. Στο εξωτερικό είχα πολλούς φίλους που λάτρευαν την Ελλάδα, που θα ήθελαν πολύ να ζουν εδώ.
Δε μένει παρά να την αγαπήσουμε εμείς οι ίδιοι. Αυτό θα είναι το πρώτο βήμα για να τη σώσουμε κι από τη χρεωκοπία κι από συνομωσίες κι από ξένους που εποφθαλμιούν να τη λεηλατήσουν με κάθε δυνατό τρόπο κι από πολιτικούς που προδίδουν κι εμάς κι εκείνη.
Αγάπη λείπει από αυτή την καημένη Ελλαδίτσα. Αν την αγαπούσαμε δε θα είχαμε ξενομανία. Αν την αγαπούσαμε δεν θα στέλναμε στη βουλή (και μάλιστα ξανά και ξανά) κάποιον ανίδεο από διακυβέρνηση μόνο και μόνο επειδή μας "εταξε" καποια εξυπηρέτηση ή μας χάιδεψε τα αυτιά με υποσχέσεις. Αν την αγαπούσαμε δε θα δικαιολογούσαμε κακούς επαγγελματίες, δεν θα ακουμπούσαμε σε αυτούς τα χρήματά μας. Αν την αγαπούσαμε δε θα μας γινόταν εμμονή το να μάθουμε στα παιδιά μας δυο και τρεις ξένες γλώσσες και μάλιστα από την α' δημοτικού, πριν ακόμα το παιδί μάθει να γράφει, να διαβάζει και να αγαπάει τα ελληνικά! Αν την αγαπούσαμε θα την προσέχαμε περισσότερο, δεν θα την καίγαμε, δεν θα αφήναμε σκουπίδια στις παραλίες της. Πρώτοι εμείς θα γινόμασταν φρουροί της.
Το "Χαμόγελο" τελείωσε και μαζί του οι σκέψεις μου που γεννήθηκαν ακούγοντάς το.
Νομίζω πως νιώθω καλύτερα τώρα. Και θα νιώσω ακόμα καλύτερα γνωρίζοντας οτι δε νιώθω μόνο εγώ έτσι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
